Het Criss Cross label van Gerry Teekens was jarenlang het smaakmakende label voor straight jazz als neo bop en swing, in dat opzicht min of meer vergelijkbaar met het iconische Blue Note, misschien overdreven maar toch er verschenen tientallen prima albums van vaak “vergeten” of nieuwe jazzmuzikanten. Daarom is het fantastisch dat zijn zoon Jerry na zijn overlijden het label heeft voortgezet. Mel’s Vision van het Alex Sipiagin Quintet is een prima voorbeeld van de insteek van het label, lekker in het oor liggende muziek van spraakmakende muzikanten.

Sipiagin is een oude bekende op het label, hij maakte al 12 albums voor Criss Cross, sinds hij emigreerde van Rusland naar de V.S. heeft hij een bewonderenswaardige internationale reputatie verdiend als improvisator zonder technische limieten met een geweldig geluid over het hele bereik van de trompet, technisch vlekkeloos en met veel aandacht voor de lyrische kwaliteiten van de muziek. Hij weet dat ook over te brengen aan mede muzikanten in zijn composities –“the same voice that he improvises with but written out for more instruments”, aldus zijn vriend Chris Potter. Deze , inmiddels door velen beschouwd als een van de beste saxofonisten van deze tijd, is hier ook aanwezig, evenals in 8 eerdere Criss Cross albums, en hoe ! Verder zijn te horen David Kikoski op piano, Matt Brewer op contrabas en Jonathan Blake op drums, voorwaar een topgroep. Kikoski heeft 10 albums gemaakt voor Criss Cross en Brewer 9, waarvan 3 als leider, ook hier weer een overeenkomst met Blue Note dat ook vaak werkte met vaste krachten in verschillende samenstellingen.

De naam van het album verwijst naar de echtgenote van Alex, Melissa Tham. De corona lockdown was geen beste tijd voor de meeste musici, maar voor Alex had het ook positieve kanten, hij besloot zijn huis in New York te verkopen en na een verblijf van enkele maanden in Singapore, de geboorteplaats van Melissa, vestigde zij zich in een kleine plaats in Noord Italië. Het verblijf in Europa opende ook nieuwe mogelijkheden wat betreft samenwerkingen met big bands en andere contacten, het verdiepte zijn spel en anderzijds kan hij altijd diverse keren naar New York om met de “cats” te spelen.

“Everyone already knew what to do, I always bring material maybe 75% assembled and leave 25% room fort he musicians to contribute ideas and help me put things together” aldus Sipiagin. Het album begint met het titelnummer “”Mel’s Vision”, een nummer vol spanning, het eerste gedeelte weerspiegelt de angst van een verplichte covid quarantaine van twee weken in een kleine hotelkamer in Singapore direct na hun aankomst uit New York in het najaar van 2020. Het tweede gedeelte schreef Alex na de quarantaine toen ze genoten van het mooie weer, de natuur en het landschap. De omslag is goed te horen in de muziek. “Summer’s end” is een elegische ballade geschreven door wijlen pianist Don Friedman. Het nummer gaat van start met een schitterende solo van Kikoski waarna Alex bitterzoete tonen ontlokt aan zijn flugelhorn. “Four by Five” is van McCoy Tyner van het klassieke Blue Note album The Real McCoy, de trompet- tenorsax duetten zorgen voor de nodige spanning in dit melodieuze nummer. De bijdrage van meestersaxofonist Chris Potter is “Maritima”, een ritmische melodie in de trant van Brazilië ontmoet New Orleans, Alex is hier wederom te horen op flugelhorn, “I don’t consider flugelhorn my secondary instrument, I’m not trying to play smooth and soft on flugelhorn, sometimes I try to play it as aggressively as trumpet”. Een subliem muziekstuk waarin de twee protagonisten elkaar perfect aanvullen, van Chris Potter is het algemeen aanvaard dat hij tot de internationale top behoort maar in mijn oren kan hetzelfde worden gezegd over Alex Sipiagin.

“Vesnianka” is een Oekraïense folksong, het arrangement stamt van Sipiagin’s vriend en vier keer leider op het Criss Cross label Misha Tsiganov, het is een boude politieke uitspraak van de inwoner van Yaroslavi over de oorlogsmisdaden van de Russen in zijn vaderland. Alex weet dat hij alleen door het opnemen van dit nummer voorlopig niet kan terugkeren naar Rusland, “I received a lot of negative messages from war supporters- musicians too. I am not blaming them, because it’s a very hard time . Nobody can speak up. It’s worse than 1937”. Overigens een geweldig nummer met superieur samenspel tussen de musici. Daarna volgt er een geweldige versie van “Bird Food” van Ornette Coleman van zijn album Change of the century uit 1960, er staan twee versies op dit album, de eerste is wat minder gepolijst en sneller en vormt tevens de afsluiter van het album. Een ander hoogtepunt is de geweldige versie van “Peggy’s Blue Skylight” van Charles Mingus. Eindoordeel : aanrader, hoort thuis in elke jazzcollectie.

Jan van Leersum.